"Bij de Slotlaan steek ik over naar de Weeshuislaan, waar bedrijven als een fotostudio zitten. Op de fiets rijd je er zo voorbij, maar wandelend zie je meer. Zodoende valt mijn oog op AMMA, een onopval­lend afhaalgebeuren met een Sri Lankaanse keuken. ‘Hoe heter hoe beter’?"

"Wat nooit is veranderd is het gekke karakter van de Steynlaan. Een al­legaartje van winkelaanbod, het wormvormig aanhangsel van het centrum. Een onduidelijk straat waarvan je niet precies weet waarom je er zou moeten vertoeven. Als ik door mijn oogharen kijk zie ik potentie."

“Ik doe mijn best me goed te houden. Dit is mijn zevende AZC in anderhalf jaar.” Tegenover mij zit een Syrische man van 25. Hij is afgestudeerd psycholoog. Op de tafel tus­sen ons in ligt een mobiele telefoon, waaruit geregeld de stem van de tolk klinkt.

"Al­leen als je het leven vanuit het perspectief van de KNVB bekijkt, gloort er licht aan de horizon. Kunstlicht wel te verstaan. Het heeft er al­le schijn van dat B en W zijn gezwicht voor de dreigementen van de bal­lenbond: ‘Als we niet mogen uitbreiden, gaan we weg’."

Ik hoef niet per se in Zeist begraven te worden. Voorlopig wil ik sowieso nog niet begraven worden, maar als het zover is, moeten mijn nabestaanden maar eens shop­pen in de regio. Begraven in Zeist wordt namelijk peperduur. De begraafplaats moet in 2024 kostendekkend worden.

"De kleine hond was jong en speels en de man aan het andere uiteinde van de lijn oud en stram. Dus gelijk op ging het niet toen zij samen over de Slotlaan wandelden. Mis­schien wel daarom had de man het hondje zo veel mogelijk vrijheid gegund, door de leiband vol­ledig uit te rol­len."

"Kun je dan helemaal niets zelf?!”, schreeuwde Zeister columniste Gisela Tim­mermans tegen haar man als hij vraagt of ze de gordijnen even wil opendoen. "Ik schrik van mezelf als ik mijn geschreeuw hoor. Ik lijk wel een stampvoetende, verwende puber, maar dan één van 41."

"Je ouders worden ouder. Eerst deed je af en toe wat boodschap­pen of ging je mee voor een afspraak in het ziekenhuis. Maar zo langzamerhand is het bijna iedere ­dag raak en zit je als mantelzorger tot over je oren in de regeltaken. Dat kan behoorlijk zwaar worden."

"Vorige week was ik op huisbezoek bij een echtpaar in Zeist. Beide mensen lijden aan dementie. Het ging gelukkig goed met ze. Zoals ze nu samen zitten met 24 uurszorg in huis is het gemoedelijk, maar het heeft heel wat voeten in de aarde gehad om op dit punt te komen."Lees meer...